ارتباط صندلی در هواپیما و شخصیت افراد

آیا تا به حال به این فکر کرده اید که انتخاب صندلی شما در هواپیما – کنار پنجره، راهرو یا وسط – می تواند بیش از یک ترجیح ساده، بازتابی از ابعاد پنهان شخصیت شما باشد؟ روانشناسان معتقدند که این انتخاب های ظاهراً بی اهمیت، در واقع دریچه ای به سوی شناخت لایه های عمیق تر روان آدمی در مواجهه با یک محیط محدود و موقت باز می کنند.

پرواز، تجربه ای فراتر از جابجایی صرف از نقطه ای به نقطه ای دیگر است؛ این یک سفر در فضایی محدود و فشرده است که در آن، تعاملات انسانی و ترجیحات فردی به شکلی آشکارتر بروز می یابند. درک این ارتباط عمیق بین صندلی انتخابی و تیپ های شخصیتی، نه تنها به خودشناسی بیشتر کمک می کند، بلکه بینش ارزشمندی در مورد رفتار دیگران در این محیط مشترک فراهم می آورد. از مسئله مالکیت دسته صندلی گرفته تا انتخاب جایگاه دید، هر تصمیمی می تواند بازتابی از نیازهای درونی، میزان کنترل گر بودن، درون گرایی یا برون گرایی، و حتی سطح اضطراب فرد باشد. بررسی این ابعاد رفتاری به مسافران یاری می رساند تا پروازی آگاهانه تر، راحت تر و با تعاملاتی مطلوب تر را تجربه کنند و از زمان خود در آسمان لذت ببرند.

روانشناسی انتخاب صندلی در هواپیما: هر صندلی، یک داستان شخصیتی

انتخاب جایگاه نشستن در هواپیما، ورای راحتی فیزیکی، می تواند سرنخ های مهمی از ساختار شخصیتی و ترجیحات روانی افراد ارائه دهد. این انتخاب، تحت تأثیر ناخودآگاه فرد و نیازهای بنیادین او به حریم خصوصی، کنترل، یا تعامل اجتماعی صورت می گیرد. هر یک از سه نوع صندلی اصلی در هواپیما – کنار پنجره، کنار راهرو و صندلی وسط – با مجموعه ای از ویژگی های شخصیتی و انگیزه های روانشناختی خاص در ارتباط است که در ادامه به تفصیل بررسی می شوند.

صندلی کنار پنجره: قلمرو درونگرایان و ناظران

صندلی کنار پنجره، انتخابی محبوب در میان بسیاری از مسافران است که تمایل به مشاهده، تفکر و حفظ حریم خصوصی دارند. افراد ترجیح دهنده این صندلی غالباً دارای ویژگی های شخصیتی مشخصی هستند. آن ها اغلب درون گرا بوده و نیاز بالایی به خلوت و انزوا دارند، حتی در یک فضای عمومی مانند هواپیما. این افراد ممکن است محتاط، مستقل و نیازمند کنترل بر محیط اطراف خود باشند. منظره بی کران آسمان و زمین از پنجره، به آن ها حس آزادی و فضایی برای خیال پردازی می دهد، در حالی که دیواره کابین، نوعی امنیت بصری و فیزیکی را در برابر تعاملات ناخواسته فراهم می آورد. این مسافران عموماً مشاهده گر هستند و از روند پرواز و تغییر مناظر بیرونی لذت می برند.

دلایل عمیق تر برای این انتخاب شامل فرار از مزاحمت های احتمالی مسافران دیگر یا مهمانداران، توانایی استراحت و خوابیدن بدون دغدغه بیدار شدن برای عبور دیگران، و لذت بردن از حس آرامش و امنیت ناشی از تکیه دادن به دیواره هواپیما است. روانشناسانی مانند بکی اسپیلمن، مسافران صندلی کنار پنجره را افرادی با تمایل به کنترل دانسته اند که ممکن است در نگاه اول خودخواه یا حتی منزوی به نظر برسند. این بعد کنترل گر بودن، می تواند به معنای ترجیح دادن نظم و پیش بینی پذیری در محیط اطراف و اجتناب از تغییرات ناگهانی باشد که در صندلی راهرو بیشتر محتمل است.

البته، انتخاب صندلی کنار پنجره نیز چالش هایی دارد. نیاز به بیدار کردن همسایگان برای رفتن به سرویس بهداشتی یا قدم زدن، و محدودیت در حرکت آزادانه در طول پرواز، از جمله معایبی است که این افراد آگاهانه یا ناخودآگاه آن ها را می پذیرند.

صندلی کنار راهرو: بوم برونگرایان و عمل گرایان

در مقابل صندلی کنار پنجره، صندلی کنار راهرو انتخابی رایج برای افرادی با خصوصیات شخصیتی متفاوت است. این مسافران غالباً برون گرا، اجتماعی و انعطاف پذیر هستند. اولویت اصلی آن ها دسترسی و آزادی حرکت است. آن ها نیازی به حریم بصری دیواره هواپیما ندارند و ترجیح می دهند به راحتی از جای خود بلند شوند، به سرویس بهداشتی بروند، یا در صورت تمایل، با مهمانداران یا سایر مسافران تعامل داشته باشند.

دلایل عمیق تر برای انتخاب صندلی راهرو شامل کاهش حس کلاستروفوبیا (تنگنا هراسی) در فضای محدود کابین، دسترسی آسان به فضای پا برای کشیدن و باز کردن پاها، و آمادگی برای واکنش سریع به هر رویدادی است. این افراد اغلب عمل گرا هستند و راحتی فیزیکی و دسترسی را بر منظره بیرونی ترجیح می دهند. روانشناسانی مانند جو همینگز، مسافران صندلی راهرو را اجتماعی تر و قابل تحمل تر توصیف می کنند، زیرا این افراد کمتر تمایل به انزوا دارند و بیشتر به اطراف خود توجه می کنند. این خصوصیت ملاحظه گر بودن، در نحوه تعامل آن ها با فضای مشترک و دیگران نیز نمود می یابد.

با این حال، صندلی کنار راهرو نیز چالش های خاص خود را دارد. مزاحمت های ناشی از عبور و مرور سایر مسافران و مهمانداران، و خطر برخورد با چرخ دستی های پذیرایی، از جمله معایب این انتخاب است که مسافران راهرو آن ها را به ازای آزادی حرکت می پذیرند.

صندلی وسط: میدان صلح طلبان و سازگاران

صندلی وسط، که اغلب به عنوان ناخوشایندترین جایگاه در هواپیما شناخته می شود، انتخاب اول کمتر کسی است و معمولاً تنها در صورت نبود گزینه دیگر انتخاب می شود. با این حال، مسافرانی که خود را در این جایگاه می یابند، اغلب دارای ویژگی های شخصیتی مانند صبر و سازگاری بالا هستند. آن ها انعطاف پذیرند و کمتر به جزئیات سفر اهمیت می دهند و بیشتر بر مقصد یا همراهی با دوستان و خانواده تمرکز دارند.

این افراد ممکن است کمی منفعل یا آماده به همکاری باشند، و کمتر تمایل به درگیری یا اعتراض در مورد موقعیت خود دارند. در مواردی، بی اهمیتی آن ها به جزئیات صندلی، نشان دهنده تمرکز بیشتر بر هدف اصلی سفر و نادیده گرفتن ناراحتی های موقت است. چالش های صندلی وسط واضح است: کمترین فضای شخصی، نیاز مکرر به مصالحه در مورد استفاده از دسته های مشترک صندلی، و احساس محبوس بودن بین دو مسافر دیگر، همگی از معایب این جایگاه محسوب می شوند. با این حال، سازگاری این افراد به آن ها کمک می کند تا این شرایط را با حداقل اصطکاک بپذیرند.

نبرد دسته ها: بازتاب قلمرو و قدرت در فضای محدود

یکی از ظریف ترین و در عین حال پرتنش ترین جنبه های تعاملات در فضای کابین هواپیما، مسئله استفاده از دسته های صندلی مشترک است. در یک ردیف سه نفره، با وجود شش دست، تنها چهار دسته صندلی وجود دارد. این عدم تقارن، به میدانی برای نمایش ناخودآگاهانه قلمرو، فضای شخصی و حتی قدرت تبدیل می شود.

اهمیت دسته های صندلی فراتر از یک تکیه گاه صرف است؛ آن ها به عنوان مرزهای فیزیکی فضای شخصی هر فرد در یک محیط تنگ عمل می کنند. مسلط شدن بر این دسته ها، می تواند حس کنترل و آرامش را به فرد ببخشد، در حالی که از دست دادن آن، ممکن است حس ضعف یا محدودیت را القا کند. این موضوع به خصوص در پروازهای طولانی تر، که نیاز به راحتی و آزادی حرکت بیشتر است، برجسته تر می شود.

شخصیت های سلطه گر و رویکرد «اولین نفر»

برخی مسافران با تصاحب کامل هر دو دسته صندلی مشترک، تمایل به سلطه گری و ابراز قدرت خود را نشان می دهند. این رفتار، چه خودآگاهانه و چه ناخودآگاه، پیامی از کنترل و عدم تمایل به اشتراک گذاری فضا را منتقل می کند. گیلبرت اوت، کارشناس سفر که پروازهای متعددی را در طول سال تجربه می کند، معتقد است که قانون «اولین نفر» در اینجا صادق است: هر کس که ابتدا دسته صندلی را در اختیار بگیرد، به نوعی مالکیت آن را اعلام کرده است. از دیدگاه اوت، این یک نبرد بی رحمانه است که در آن، فرد باید تا پایان پرواز بر جایگاه خود پافشاری کند و حتی برای رفتن به سرویس بهداشتی نیز مراقب باشد تا قلمرو خود را از دست ندهد. این رویکرد، نشان دهنده شخصیتی با نیاز بالا به کنترل، خودمحوری، و شاید رقابت جویی است که تمایل به واگذاری فضای خود به دیگران را ندارد.

شخصیت های مصالحه جو و آداب معاشرت در پرواز

در مقابل، بسیاری از مسافران به دنبال راهکارهای مصالحه آمیز و مسالمت آمیز هستند. این افراد معمولاً ملاحظه کارتر بوده و به آسایش دیگران نیز توجه دارند. آن ها ممکن است به این فکر کنند که چگونه می توان دسته صندلی را به گونه ای مشترک استفاده کرد که برای هر دو طرف قابل قبول باشد، یا حتی آن را به مسافر صندلی وسط اختصاص دهند. جودی جیمز، کارشناس زبان بدن، پیشنهاد می کند که دسته های صندلی مشترک به مسافر وسط تعلق دارد تا جبران معایب جایگاه نامناسب او شود. او این دیدگاه را بر اساس «اصل بزرگترین خرسندی» توجیه می کند، که به معنای تلاش برای دستیابی به حداکثر راحتی و رضایت برای بیشترین تعداد افراد است. با این حال، جیمز همچنین این نکته را مطرح می کند که حتی در صورت عدم واگذاری کامل، می توان تنها آرنج را روی دسته قرار داد و فضای کافی برای آرنج مسافر دیگر نیز فراهم شود. این رویکرد، نشانه ای از شخصیتی با انعطاف پذیری، همدلی و تمایل به حفظ هماهنگی اجتماعی است.

برخی روانشناسان معتقدند در یک ردیف سه نفره هواپیما، دسته های مشترک صندلی به مسافر وسط تعلق دارد تا معایب جایگاه او جبران شود، که این رویکرد بر پایه اصل «بیشترین خوشنودی برای بیشترین افراد» استوار است.

فراتر از انتخاب صندلی: دیگر رفتارهای پروازی و تحلیل شخصیتی

انتخاب صندلی تنها یکی از جنبه های رفتاری است که شخصیت افراد را در هواپیما بازتاب می دهد. رفتارهای دیگر نیز در فضای محدود کابین هواپیما، سرنخ های ارزشمندی از خصوصیات روانی مسافران به دست می دهند. بررسی این رفتارها، به درک عمیق تر از تعاملات انسانی در این محیط کمک می کند:

• خم کردن صندلی به عقب (Reclining Seat): این رفتار می تواند نشانه ای از تمایل فرد به راحتی شخصی بی توجه به فضای دیگران باشد. مسافرانی که بلافاصله پس از بلند شدن هواپیما صندلی خود را خم می کنند، ممکن است اولویت بالایی به آسایش خود دهند و کمتر نگران فضای پای مسافر پشتی باشند. این ممکن است بازتابی از خودمحوری یا عدم آگاهی از تأثیر رفتارشان بر دیگران باشد. در مقابل، افرادی که صندلی خود را خم نمی کنند یا تنها در صورت نیاز و با ملاحظه دیگران این کار را انجام می دهند، معمولاً ملاحظه کارتر و اجتماعی تر هستند.
• صحبت کردن زیاد با مهمانداران یا همسایگان: این رفتار اغلب نشان دهنده برون گرایی بالا و نیاز به ارتباط است. افرادی که تمایل زیادی به گپ زدن با اطرافیان یا پرسیدن سوالات مکرر از مهمانداران دارند، معمولاً از تعاملات اجتماعی انرژی می گیرند و کنجکاوی زیادی دارند. این می تواند نشانه ای از شخصیتی گشاده رو و صمیمی باشد که به دنبال ایجاد ارتباط در هر محیطی است.
• خوابیدن در تمام طول پرواز: مسافرانی که بلافاصله به خواب عمیقی فرو می روند و تا پایان پرواز بیدار نمی شوند، ممکن است درون گرایی شدید داشته باشند که راهکار آن ها برای مقابله با محیط شلوغ یا اضطراب پرواز، پناه بردن به خواب است. این رفتار همچنین می تواند نشانه ای از اعتماد به نفس بالا و آرامش در مواجهه با شرایط غیرمعمول باشد، یا صرفاً یک راهکار مؤثر برای سپری کردن زمان پرواز.
• جابه جایی مداوم در صندلی یا بلند شدن مکرر: این رفتار می تواند ناشی از بی قراری، اضطراب یا نیاز شدید به تغییر وضعیت باشد. افرادی که نمی توانند برای مدت طولانی بی حرکت بنشینند، ممکن است به دلایل فیزیکی (مانند نیاز به کشش پا) یا روانی (مانند اضطراب یا کلافگی) نیاز به حرکت مداوم داشته باشند. این می تواند بازتابی از شخصیتی باشد که به سرعت خسته می شود یا در محیط های محدود احساس ناراحتی می کند.
• استفاده از فضای بالای سر (Overhead Bin): نحوه استفاده از فضای بالای سر نیز می تواند بازتابی از شخصیت باشد. افرادی که بلافاصله پس از ورود، فضای زیادی را برای وسایل خود اشغال می کنند و کمتر به فکر دیگران هستند، ممکن است اولویت بالایی به دسترسی و راحتی خود دهند، که گاهی می تواند به خودخواهی در اشغال فضای مشترک منجر شود. در مقابل، مسافرانی که با دقت و ملاحظه از این فضا استفاده می کنند، معمولاً ملاحظه کارتر و احترام گذار به حقوق دیگران هستند.

در مجموع، تمامی این رفتارها در محیط هواپیما، به نوعی بازتابی از ابعاد مختلف شخصیتی و نحوه سازگاری فرد با محدودیت ها و تعاملات اجتماعی در یک فضای مشترک است. شناخت این الگوها به درک بهتر خود و دیگران در طول سفر کمک شایانی می کند.

آمارهای جهانی: ترجیحات مسافران در انتخاب صندلی

مطالعات و نظرسنجی های انجام شده توسط شرکت های فعال در صنعت سفر و هواپیمایی، الگوهای جالبی را در خصوص ترجیحات مسافران در انتخاب صندلی نشان می دهند. این آمارها، در کنار تحلیل های روانشناختی، به تکمیل تصویر ارتباط بین صندلی و شخصیت کمک می کنند.

بر اساس گزارش های متعدد، صندلی کنار پنجره همچنان محبوب ترین انتخاب در میان مسافران است. مطالعه ای که در سال ۲۰۱۴ توسط Expedia انجام شد، نشان داد که ۵۵ درصد از مشتریان این پلتفرم، صندلی کنار پنجره را ترجیح می دهند، در حالی که ۴۵ درصد باقی مانده تمایل به صندلی های راهرو داشتند. این آمار، نشان دهنده اولویت بالای دید و حریم خصوصی برای بیش از نیمی از مسافران است. تحقیقات تکمیلی همین شرکت در سال ۲۰۱۶، نکته جالب دیگری را آشکار کرد: ۳۴ درصد از مسافرانی که صندلی کنار پنجره را ترجیح می دهند، حاضر بودند برای این انتخاب، مبلغ اضافه پرداخت کنند، در حالی که تنها ۱۵ درصد از علاقه مندان به صندلی راهرو، مایل به پرداخت هزینه اضافی بودند. این تفاوت قابل توجه، بهای روانشناختی بالاتری را که مردم برای دسترسی به منظره و انزوای نسبی قائل هستند، برجسته می سازد.

گزارش های مشابهی نیز توسط Quartz منتشر شده که تأیید می کند بیش از ۵۰ درصد از مسافران، صندلی کنار پنجره را ترجیح می دهند. یک نکته آماری جالب دیگر که در برخی تحقیقات اشاره شده، تفاوت های جنسیتی در انتخاب صندلی است؛ در میان افرادی که صندلی های راهرو را انتخاب می کنند، تعداد مردان بیشتر از زنان گزارش شده است. این می تواند نشان دهنده نیاز بیشتر آقایان به آزادی حرکت و دسترسی آسان در طول پرواز باشد.

این آمارها اگرچه ممکن است در جزئیات متفاوت باشند، اما به طور کلی تأیید می کنند که صندلی های کنار پنجره از محبوبیت بیشتری برخوردارند. دلایل این محبوبیت عمدتاً به مزایای بصری (تماشای منظره) و راحتی نسبی (عدم مزاحمت از سوی دیگران و امکان استراحت بی دغدغه) باز می گردد. در مقابل، افرادی که صندلی راهرو را انتخاب می کنند، بیشتر به جنبه های عملی و آزادی عمل اهمیت می دهند. این داده ها مهر تأییدی بر دیدگاه روانشناسان در مورد ارتباط ترجیحات رفتاری با ابعاد شخصیتی افراد در موقعیت های خاص مانند سفر هوایی است.

بهینه سازی تجربه پرواز: انتخاب آگاهانه و همزیستی مسالمت آمیز

درک ارتباط بین انتخاب صندلی و شخصیت، می تواند ابزاری قدرتمند برای بهبود تجربه پرواز باشد. با شناخت بهتر خود و دیگران، می توانیم نه تنها انتخاب های هوشمندانه تری داشته باشیم، بلکه تعاملاتمان در فضای مشترک کابین را نیز بهینه سازی کنیم.

خودشناسی در سفر

اولین گام برای انتخاب صندلی مناسب، خودشناسی است. آیا شما فردی درون گرا هستید که به حریم خصوصی، آرامش و منظره بیرون اهمیت می دهید؟ در این صورت، صندلی کنار پنجره برای شما ایده آل است. یا شاید برون گرا و عمل گرا هستید که آزادی حرکت، دسترسی آسان به سرویس بهداشتی و امکان تعامل را ترجیح می دهید؟ در این حالت، صندلی کنار راهرو می تواند تجربه بهتری را برای شما رقم بزند. با شناخت این ترجیحات، می توانید پروازی راحت تر و مطابق با نیازهای روانشناختی خود داشته باشید.

مدیریت انتظارات و آداب معاشرت

هر صندلی مزایا و معایب خود را دارد و واقع بینی در مورد این مسائل، به مدیریت انتظارات کمک می کند. اگر صندلی وسط به شما افتاد، به یاد داشته باشید که این موقعیت چالش های خود را دارد و نیازمند صبر و سازگاری بیشتر است. در مورد استفاده از دسته های مشترک صندلی، اصل همدلی و مصالحه کلید حل تعارضات احتمالی است. تلاش برای تقسیم فضا به شیوه ای محترمانه، به جای تصاحب کامل، می تواند از بروز تنش جلوگیری کند. به خاطر داشته باشید که هدف اصلی سفر، رسیدن به مقصد با آرامش است و یک تعامل مثبت با همسفران، می تواند تأثیر بسزایی در کیفیت پرواز شما داشته باشد.

نکات عملی برای انتخاب صندلی دلخواه

در عصر دیجیتال، انتخاب صندلی پیش از پرواز اغلب امکان پذیر است. پس از خرید بلیط هواپیما، می توانید از طریق وب سایت یا اپلیکیشن ایرلاین، یا در مرحله چک این آنلاین، صندلی خود را انتخاب کنید. حضور زودهنگام در فرودگاه برای چک این حضوری نیز گاهی این امکان را فراهم می کند، هرچند گزینه های موجود ممکن است محدودتر باشند. استفاده از وب سایت هایی که نقشه صندلی هواپیماهای مختلف را نمایش می دهند، می تواند به شما در تصمیم گیری بهتر کمک کند.

اهمیت همدلی در فضای محدود هواپیما، فراتر از هر قاعده و قانونی است. درک اینکه هر مسافر دلایل و ترجیحات خاص خود را برای انتخاب صندلی و رفتارش دارد، به ایجاد محیطی مطلوب تر کمک می کند. با انتخاب آگاهانه و رعایت اصول آداب معاشرت، می توانیم تجربه پرواز را نه تنها برای خود، بلکه برای تمامی همسفرانمان، دلپذیرتر سازیم.

نتیجه گیری: سفری به سوی درک عمیق تر

انتخاب صندلی در هواپیما و رفتارهای مرتبط با آن، بیش از یک عمل ساده، بازتابی از ابعاد شخصیتی و ناخودآگاه ما هستند. از نیاز به حریم خصوصی و کنترل در صندلی کنار پنجره، تا تمایل به آزادی حرکت و تعامل در صندلی کنار راهرو، و حتی سازگاری در جایگاه میانی، هر انتخابی داستانی از روان انسان را روایت می کند. با درک این ارتباط عمیق، نه تنها می توانیم تجربه پرواز خود را بهبود بخشیم و صندلی مناسب تری را انتخاب کنیم، بلکه درک عمیق تری از خود و همسفرانمان پیدا کرده و سفری آگاهانه تر و لذت بخش تر داشته باشیم. این دانش، به ما کمک می کند تا در محیط های محدود، با احترام و همدلی بیشتری با یکدیگر تعامل کنیم و سفرهایمان را به تجربه ای مثبت تر تبدیل کنیم.

سوالات متداول

آیا انتخاب صندلی هواپیما واقعاً به شخصیت افراد مرتبط است؟

بله، روانشناسان بر این باورند که انتخاب صندلی در هواپیما می تواند بازتابی از برخی ویژگی های شخصیتی و نیازهای روانشناختی فرد مانند درون گرایی، برون گرایی، نیاز به کنترل، یا تمایل به حریم خصوصی باشد. این انتخاب ها اغلب ناخودآگاه صورت می گیرند.

مسافرانی که صندلی کنار پنجره را انتخاب می کنند، چه ویژگی های شخصیتی بارزی دارند؟

این افراد اغلب درون گرا، محتاط، مستقل، و تمایل به حفظ حریم خصوصی دارند. آن ها به مشاهده و خیال پردازی علاقه مندند و ممکن است نیاز بالایی به کنترل محیط اطراف خود داشته باشند.

خصوصیات رایج مسافران صندلی کنار راهرو چیست؟

مسافران صندلی کنار راهرو معمولاً برون گرا، اجتماعی، انعطاف پذیر و عمل گرا هستند. آن ها آزادی حرکت و دسترسی آسان را بر منظره ترجیح می دهند و معمولاً ملاحظه کارتر نسبت به دیگران هستند.

دسته مشترک صندلی هواپیما به چه کسی تعلق دارد و چگونه باید از آن استفاده کرد؟

قانون ثابتی وجود ندارد، اما برخی معتقدند به مسافر وسط تعلق دارد تا جبران معایب جایگاه او شود. بهترین رویکرد، مصالحه و اشتراک گذاری فضای آرنج با همسفر است تا هر دو نفر بتوانند از آن استفاده کنند.

آیا سایر رفتارهای ما در هواپیما نیز منعکس کننده شخصیتمان هستند؟

بله، رفتارهایی مانند خم کردن صندلی به عقب، میزان صحبت کردن با دیگران، نحوه استفاده از فضای بالای سر، یا بی قراری و جابه جایی مداوم در صندلی، همگی می توانند نشانه هایی از ابعاد مختلف شخصیت و نحوه سازگاری فرد با محیط باشند.

چگونه می توانم بهترین صندلی را با توجه به تیپ شخصیتی خود انتخاب کنم؟

با شناخت نیازهای اصلی خود (آیا به حریم خصوصی و منظره نیاز دارید یا آزادی حرکت و دسترسی آسان؟)، می توانید بین صندلی پنجره و راهرو انتخاب کنید. برای مثال، اگر درون گرا هستید، صندلی کنار پنجره مناسب تر است؛ و اگر برون گرا هستید، صندلی راهرو را انتخاب کنید.